υποπεριτοναϊκός

-ή, -ό, Ν

ανατ. αυτός που βρίσκεται μέσα στην κοιλιακή ή πυελική κοιλότητα αλλά έξω από το περιτόναιο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπ(ο)-* + περιτόναιο + κατάλ. -ικός. Η λ. μαρτυρείται από το 1880 στον Δημ. Καρέκλη].